Kardinaal Pizzaballa en Patriarch Theophilos III in Gaza

Beste broeders en zusters,

Patriarch Theophilos III en ikzelf zijn met gebroken harten teruggekeerd uit Gaza. Maar ook bemoedigd door de getuigenissen van veel mensen die we hebben ontmoet.

We kwamen terecht in een plek van verwoesting, maar ook van wonderbaarlijke menselijkheid. We liepen door het stof van de ruïnes, langs ingestorte gebouwen en tenten overal: op binnenplaatsen, in steegjes, op straat en op het strand – tenten die huizen zijn geworden voor degenen die alles verloren hebben. We stonden tussen families die de tel van de ballingschap kwijt zijn geraakt omdat ze geen horizon voor een terugkeer zien. Kinderen praatten en speelden zonder blikken of blozen – ze waren al gewend aan het lawaai van de bombardementen.

En toch, te midden van dit alles, troffen we iets diepers aan dan de verwoesting: de waardigheid van de menselijke geest die weigert te doven. We ontmoetten moeders die eten klaarmaakten voor anderen, verpleegsters die wonden met zachtheid verzorgden, en mensen van alle geloven die nog steeds baden tot de God die ziet en nooit vergeet.

Christus is niet afwezig in Gaza. Hij is daar – gekruisigd in de gewonden, bedolven onder het puin en toch aanwezig in elke daad van barmhartigheid, elke kaars in de duisternis, elke hand die naar de lijdenden wordt uitgestoken.

We zijn niet gekomen als politici of diplomaten, maar als herders. De Kerk, de hele christelijke gemeenschap, zal hen nooit in de steek laten.

Het is belangrijk om te benadrukken en te herhalen dat onze missie niet voor een specifieke groep is, maar voor iedereen. Onze ziekenhuizen, opvangcentra, scholen, parochies – Sint Porphyrius, de Heilige Familie, het Al-Ahli Arab Ziekenhuis, Caritas – zijn plaatsen van ontmoeting en uitwisseling voor iedereen: christenen, moslims, gelovigen, twijfelaars, vluchtelingen, kinderen.

Humanitaire hulp is niet alleen noodzakelijk – het is een kwestie van leven of dood. Het weigeren ervan is geen uitstel, maar een vonnis. Elk uur zonder voedsel, water, medicijnen en onderdak veroorzaakt diep leed.

We hebben het gezien: mannen die urenlang in de zon wachten op een eenvoudige maaltijd. Dit is een vernedering die moeilijk te verdragen is als je het met eigen ogen ziet. Het is moreel onaanvaardbaar en onrechtvaardig.

Wij steunen daarom het werk van alle humanitaire actoren – lokaal en internationaal, christelijk en islamitisch, religieus en seculier – die alles op het spel zetten om leven te brengen in deze zee van menselijke verwoesting.

En vandaag verheffen wij onze stem in een oproep aan de leiders van deze regio en de wereld: er kan geen toekomst zijn gebaseerd op gevangenschap, verdrijving van Palestijnen of wraak. Er moet een weg zijn die leven, waardigheid en alle verloren menselijkheid herstelt. We maken de woorden van paus Leo XIV uit het Angelus van afgelopen zondag tot de onze:

"Ik hernieuw mijn oproep aan de internationale gemeenschap om het humanitair recht na te leven en de verplichting tot bescherming van burgers te respecteren, evenals het verbod op collectieve bestraffing, het willekeurige gebruik van geweld en de gedwongen verdrijving van de bevolking."

Het is tijd om een einde te maken aan deze onzin, de oorlog te beëindigen en het algemeen welzijn van de mensen als topprioriteit te stellen.

Wij bidden – en roepen op – voor de vrijlating van allen die van hun vrijheid zijn beroofd, voor de terugkeer van de vermisten, de gijzelaars en voor de genezing van langdurig lijdende families aan alle kanten.

Wanneer deze oorlog voorbij is, staat ons een lange weg te wachten om het proces van genezing en verzoening tussen het Palestijnse volk en het Israëlische volk te beginnen, van de te vele wonden die deze oorlog in de levens van te velen heeft veroorzaakt: een oprechte, pijnlijke en moedige verzoening. Niet vergeten, maar vergeven. Niet wonden uitwissen, maar ze omvormen tot wijsheid. Alleen zo'n pad kan vrede mogelijk maken – niet alleen politiek, maar ook menselijk.

Als herders van de Kerk in het Heilige Land hernieuwen we onze toewijding aan een rechtvaardige vrede, aan onvoorwaardelijke waardigheid en aan een liefde die alle grenzen overstijgt.

Laten we vrede niet tot een slogan maken, zolang oorlog het dagelijks brood van de armen blijft.